oh!
dear! i forgot to remind you the thing that my mother used to remind me during my early childhood : pick up a role and act like a lady.
Τέρψη της ακοής , συναισθημάτων επίσκεψις
Αν δεν ήμουν τόσο ευτυχής θα μου έλλειπε όχι τόσο η ευτυχία , όσο αυτή η δυνατότητα να την εκφράζω λεκτικά.
Ίσως...
Αν ο στόχος μας ήταν ένας έντιμος θάνατος ,
η πορεία προς αυτόν θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - ίσως περισσότερο απο την ίδια τη ζωή.
η πορεία προς αυτόν θα ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα - ίσως περισσότερο απο την ίδια τη ζωή.
Φεύ
Άλλοτε σηκώνουμε το Ιερό Δισκοπότηρο και άλλοτε την Ιερή Τιάρα.
Όμως αυτή η διαδοχή των 'Αγίων αντικειμένων" μας μπερδεύει ενίοτε
και για να ζυγώσουμε στην ουσία χωριζόμαστε σε φατρίες.
Ξεχνούμε βλέπεις τη Βαβέλ!
Όμως αυτή η διαδοχή των 'Αγίων αντικειμένων" μας μπερδεύει ενίοτε
και για να ζυγώσουμε στην ουσία χωριζόμαστε σε φατρίες.
Ξεχνούμε βλέπεις τη Βαβέλ!
Le petite café
Κυριακάτικο πρωινό σ’ ένα χώρο τόσο οικείο.
Καμία παρουσία εκεί μέσα δεν ήταν περιττή,
Κανένα αντικείμενο δεν ήταν λάθος τοποθετημένο.
Κι’ η μουσική ! τόσο αέρινα να περιηγείται στο χώρο!
Μέσα εκεί ο φωτισμός ήταν απλώς μια προέκταση του φωτός της ημέρας
και οι λέξεις ,τα βλέμματα , τα χαμόγελα, όλα συνυπήρχαν ευχάριστα.
Μια ζεστή σοκολάτα – η σκέψη η δεύτερη!
Μια ζεστή σοκολάτα ,σα να το διάβαζα στο εξώφυλλο του βιβλίου
που είχαμε αγοράσει περιπλανώμενοι στην έκθεση βιβλίου
στην πλατεία Κλαυθμώνος : «Εκποίηση Βιβλίου»,
- Μα πώς εκποιείτε ένα βιβλίο ?
- «Το εκποιούμε χρηματικά ΜΟΝΟΝ για να κάνουμε δελεαστική την αγορά του» , ήταν η απάντηση που πήρα ( αν και δε με ικανοποίησε δεν θέλησα να προσβάλω τον τίτλο του πανηγυριού τους).
Και πάλι πίσω στο petite café
Μια ζεστή σοκολάτα, κι’ από κάτω : Βενετία – Κέρκυρα-Κωνσταντινούπολη , του Giacomo Casanova!
Λέξεις πηγαινοφέρνανε συναισθήματα , αστεϊσμοί, θύμισες , προβλήματα που λύνονται εύκολα και άλλα που μας δυσκολεύουν,
Απ’όλα είχαμε σ’εκείνο το café
Μια ζεστή σοκολάτα να παραγγείλουμε ?
Δε ρώτησα , επανέλαβα τη σκέψη του άλλου!
Ξάφνου σταμάτησε να παίζει το πικάπ ,όμως δεν ακούστηκε η παραμικρή ηχητική παραφωνία.
Το πικάπ ξανάρχισε να παίζει , χαμογελάσαμε πάλι.
Μια γλυκιά φυσιογνωμία μας πλησίασε : «καλή σας μέρα ! τι θα πάρετε?»
Αυτό ήταν !
Είχαμε ήδη πάρει !
Καμία παρουσία εκεί μέσα δεν ήταν περιττή,
Κανένα αντικείμενο δεν ήταν λάθος τοποθετημένο.
Κι’ η μουσική ! τόσο αέρινα να περιηγείται στο χώρο!
Μέσα εκεί ο φωτισμός ήταν απλώς μια προέκταση του φωτός της ημέρας
και οι λέξεις ,τα βλέμματα , τα χαμόγελα, όλα συνυπήρχαν ευχάριστα.
Μια ζεστή σοκολάτα – η σκέψη η δεύτερη!
Μια ζεστή σοκολάτα ,σα να το διάβαζα στο εξώφυλλο του βιβλίου
που είχαμε αγοράσει περιπλανώμενοι στην έκθεση βιβλίου
στην πλατεία Κλαυθμώνος : «Εκποίηση Βιβλίου»,
- Μα πώς εκποιείτε ένα βιβλίο ?
- «Το εκποιούμε χρηματικά ΜΟΝΟΝ για να κάνουμε δελεαστική την αγορά του» , ήταν η απάντηση που πήρα ( αν και δε με ικανοποίησε δεν θέλησα να προσβάλω τον τίτλο του πανηγυριού τους).
Και πάλι πίσω στο petite café
Μια ζεστή σοκολάτα, κι’ από κάτω : Βενετία – Κέρκυρα-Κωνσταντινούπολη , του Giacomo Casanova!
Λέξεις πηγαινοφέρνανε συναισθήματα , αστεϊσμοί, θύμισες , προβλήματα που λύνονται εύκολα και άλλα που μας δυσκολεύουν,
Απ’όλα είχαμε σ’εκείνο το café
Μια ζεστή σοκολάτα να παραγγείλουμε ?
Δε ρώτησα , επανέλαβα τη σκέψη του άλλου!
Ξάφνου σταμάτησε να παίζει το πικάπ ,όμως δεν ακούστηκε η παραμικρή ηχητική παραφωνία.
Το πικάπ ξανάρχισε να παίζει , χαμογελάσαμε πάλι.
Μια γλυκιά φυσιογνωμία μας πλησίασε : «καλή σας μέρα ! τι θα πάρετε?»
Αυτό ήταν !
Είχαμε ήδη πάρει !
Μια εξαίρεση στους κανόνες
Ήταν τόσο παιδί που αγαπούσε όλους όσους του χαμογέλαγαν.
Η ζωή του ήταν μια ιστορία που άρχιζε και τελείωνε στο πίσω μέρος των ματιών του , ήταν μια ρανίδα χώρου στον εγκέφαλο του – τόσο ενδιαφέρουσα που έκανε το αίμα του να επισκέπτεται κείνο το χώρο στον εγκέφαλο του όλο και πιο συχνά.
Έλεγε και ξανάλεγε : Την ιστορία μας την φτιάχνουν η γλώσσα και τα μάτια , άμα δεν τα’ χουμε τα δίνει απλόχερα η άχραντη ψυχή μας.
Η ζωή του ήταν μια ιστορία που άρχιζε και τελείωνε στο πίσω μέρος των ματιών του , ήταν μια ρανίδα χώρου στον εγκέφαλο του – τόσο ενδιαφέρουσα που έκανε το αίμα του να επισκέπτεται κείνο το χώρο στον εγκέφαλο του όλο και πιο συχνά.
Έλεγε και ξανάλεγε : Την ιστορία μας την φτιάχνουν η γλώσσα και τα μάτια , άμα δεν τα’ χουμε τα δίνει απλόχερα η άχραντη ψυχή μας.
Απόσπασμα μιας ιστορίας
Από τις γρίλιες του παλαιού αρχοντικού σπιτιού, που βρισκότανε κοντά στο παλιό λιμάνι ,ακούγονταν έντονα οι λογομαχίες του κυρίου Χ με την κατά πολύ μικρότερη νεαρή σύζυγο του. Ούτε που προσπαθούσαν να κρατήσουν εντός του οίκου τους το βαρυσήμαντο πρόβλημά τους.
Χωρίς να το θέλω , περαστική όντας ,άκουσα μέρος της ανεπιθύμητης συνομιλία τους.
Ο κύριος Χ μεμφότανε το δίχως άλλο την προκλητική συμπεριφορά της νεαρής συζύγου του και χωρίς να κρατά ούτε καν τα τυπικά ενός απλού διαλόγου , προέβη σε καταιγιστικό μονόλογο ωσάν να προέδρευε σε κακουργιοδικείο.H εμφάνιση της, οι συναναστροφές της ,ο τρόπος ομιλίας της ,όλα του έφταιγαν και όλα ήταν σοβαρές αιτίες που δικαιολογούσαν - άκουσον άκουσον - ένα βάρβαρο ξυλοδαρμό.
Η κυρία Ψ , από τα λίγα που ξεστόμισε φάνηκε πως βρίσκονταν σε θέση όμοια με αυτή μιας παιδούλας που υφίσταται τις προσβολές και τη χειροδικία ενός βάναυσου πατέρα , για μια πράξη που πρόσβαλε τις οικογενειακές αρχές και αξίες.
Ανίσχυρη μπροστά στον τεράστιο θυμό του συζύγου της ,δεχότανε τις συνέπειες της ύπαρξης της δίπλα του. Μόνο της όπλο το απελπιστικό της κλάμα και οι ύστατες ικεσίες και παρακλήσεις της για άφεση των αμαρτιών της (αυτών που δε διέπραξε).
Ωστόσο οφείλω να διευκρινίσω πως η εκεί παρουσία μου το μοιραίο εκείνο βράδυ ουδόλως σχετίζεται με την ικανοποίηση του ενστίκτου της περιεργείας μου , διότι όλοι σ’αυτό το νησί γνωρίζανε πάνω κάτω τι συνέβαινε σ’εκείνο το σπίτι.Παρολαταύτα , κι’ενώ όλοι ξέρανε κανείς δεν τολμούσε να πάρει θέση, ακόμα και στην περίπτωση που η διαπόμπευση της νεαράς από το σύζυγο της ελάμβανε χώρα δημοσίως!
Όλοι κάνανε πως δεν γνωρίζανε και κανείς δεν τολμούσε να σχολιάσει τα γεγονότα , αλλά και όλοι αποφεύγανε να συναντήσουν ακόμα και τυχαία τη νεαρά από φόβο μήπως βρεθούν ξαφνικά μπλεγμένοι !
Η υπόληψη του κυρίου Χ , η δύναμη του,η ιδιοκτησία του σε τούτο τον τόπο και οι σχέσεις του με τα υπουργεία στην Αθήνα, ακολουθούσαν τη φήμη του κατά πόδας.
Βρισκόμασταν όλοι εκουσίως εμπλεκόμενοι στο σχεδιασμό ενός μελλοντικού εγκλήματος ,ή καλύτερα (λιγότερο ενοχικά) ως παρατηρητές σωπαίναμε εμπρός στη θέα ενός καθημερινού ακρωτηριασμού – ψυχικού και σωματικού!
Εκείνο το βράδυ η κοπέλα μισοπεθαμένη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του νησιού.Οι γιατροί δεν την βλέπανε για πρώτη φορά .
«για τον ίδιο λόγο» σιγοψιθύρισαν μεταξύ τους.
Κι’ενώ όλα θα γινότανε όπως τις προηγούμενες φορές συνέβη τούτο : η κοπέλα μετά την πρόχειρη περίθαλψη άρχισε να μιλάει, να γελάει,να τραγουδάει ή να κραυγάζει ενίοτε! Ήτανε πλέον φανερό : είχε χάσει τα λογικά της!..............................
Χωρίς να το θέλω , περαστική όντας ,άκουσα μέρος της ανεπιθύμητης συνομιλία τους.
Ο κύριος Χ μεμφότανε το δίχως άλλο την προκλητική συμπεριφορά της νεαρής συζύγου του και χωρίς να κρατά ούτε καν τα τυπικά ενός απλού διαλόγου , προέβη σε καταιγιστικό μονόλογο ωσάν να προέδρευε σε κακουργιοδικείο.H εμφάνιση της, οι συναναστροφές της ,ο τρόπος ομιλίας της ,όλα του έφταιγαν και όλα ήταν σοβαρές αιτίες που δικαιολογούσαν - άκουσον άκουσον - ένα βάρβαρο ξυλοδαρμό.
Η κυρία Ψ , από τα λίγα που ξεστόμισε φάνηκε πως βρίσκονταν σε θέση όμοια με αυτή μιας παιδούλας που υφίσταται τις προσβολές και τη χειροδικία ενός βάναυσου πατέρα , για μια πράξη που πρόσβαλε τις οικογενειακές αρχές και αξίες.
Ανίσχυρη μπροστά στον τεράστιο θυμό του συζύγου της ,δεχότανε τις συνέπειες της ύπαρξης της δίπλα του. Μόνο της όπλο το απελπιστικό της κλάμα και οι ύστατες ικεσίες και παρακλήσεις της για άφεση των αμαρτιών της (αυτών που δε διέπραξε).
Ωστόσο οφείλω να διευκρινίσω πως η εκεί παρουσία μου το μοιραίο εκείνο βράδυ ουδόλως σχετίζεται με την ικανοποίηση του ενστίκτου της περιεργείας μου , διότι όλοι σ’αυτό το νησί γνωρίζανε πάνω κάτω τι συνέβαινε σ’εκείνο το σπίτι.Παρολαταύτα , κι’ενώ όλοι ξέρανε κανείς δεν τολμούσε να πάρει θέση, ακόμα και στην περίπτωση που η διαπόμπευση της νεαράς από το σύζυγο της ελάμβανε χώρα δημοσίως!
Όλοι κάνανε πως δεν γνωρίζανε και κανείς δεν τολμούσε να σχολιάσει τα γεγονότα , αλλά και όλοι αποφεύγανε να συναντήσουν ακόμα και τυχαία τη νεαρά από φόβο μήπως βρεθούν ξαφνικά μπλεγμένοι !
Η υπόληψη του κυρίου Χ , η δύναμη του,η ιδιοκτησία του σε τούτο τον τόπο και οι σχέσεις του με τα υπουργεία στην Αθήνα, ακολουθούσαν τη φήμη του κατά πόδας.
Βρισκόμασταν όλοι εκουσίως εμπλεκόμενοι στο σχεδιασμό ενός μελλοντικού εγκλήματος ,ή καλύτερα (λιγότερο ενοχικά) ως παρατηρητές σωπαίναμε εμπρός στη θέα ενός καθημερινού ακρωτηριασμού – ψυχικού και σωματικού!
Εκείνο το βράδυ η κοπέλα μισοπεθαμένη μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του νησιού.Οι γιατροί δεν την βλέπανε για πρώτη φορά .
«για τον ίδιο λόγο» σιγοψιθύρισαν μεταξύ τους.
Κι’ενώ όλα θα γινότανε όπως τις προηγούμενες φορές συνέβη τούτο : η κοπέλα μετά την πρόχειρη περίθαλψη άρχισε να μιλάει, να γελάει,να τραγουδάει ή να κραυγάζει ενίοτε! Ήτανε πλέον φανερό : είχε χάσει τα λογικά της!..............................
Φρενίτιδα
Οι τοίχοι φωνάζουν,
αποκαλύπτουν όλα όσα άκουσαν.
Οι κλειδαρότρυπες ορθάνοιχτες γίνονται video wall.
Το πάτωμα επαναστατεί για το βάρος που επωμίστηκε
επί σειρά ετών.
Η οροφή οργισμένη ισχυρίζεται έλλειψη συμπόνιας –γιατί το μέσα μέρος της είναι προστατευμένο , ενώ το έξω εκτεθειμένο στο έλεος των καιρικών φαινομένων.
Ο κήπος επαναστατεί επίσης για τη ανελέητη εκμετάλλευση του «σαρκίου του».
Το σπίτι μας τελεί υπό κατάληψη,
δεν είναι πλέον σύμμαχος μας.
Κάποτε όλα διαμαρτύρονται , έμψυχα ,άψυχα
είτε ακούμε τη φωνή τους είτε όχι
κι'εμείς τα αγνοούμε ...
και τραγουδάμε..
kiss me....
αποκαλύπτουν όλα όσα άκουσαν.
Οι κλειδαρότρυπες ορθάνοιχτες γίνονται video wall.
Το πάτωμα επαναστατεί για το βάρος που επωμίστηκε
επί σειρά ετών.
Η οροφή οργισμένη ισχυρίζεται έλλειψη συμπόνιας –γιατί το μέσα μέρος της είναι προστατευμένο , ενώ το έξω εκτεθειμένο στο έλεος των καιρικών φαινομένων.
Ο κήπος επαναστατεί επίσης για τη ανελέητη εκμετάλλευση του «σαρκίου του».
Το σπίτι μας τελεί υπό κατάληψη,
δεν είναι πλέον σύμμαχος μας.
Κάποτε όλα διαμαρτύρονται , έμψυχα ,άψυχα
είτε ακούμε τη φωνή τους είτε όχι
κι'εμείς τα αγνοούμε ...
και τραγουδάμε..
kiss me....
Τόσα χρώματα που….
Κι’ αυτή η θλίψη λιώνει όταν ο ουρανός μας χαρίζει
ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο.
Γεμίζει η ψυχή μας χρώμα τόσο που
ακόμα κι’ αν ακολουθήσει συννεφιά θα’ ναι χρωματιστή …
οι άκρες των χειλιών τραβιούνται τόσο πίσω που θαρρείς πως
θ’ αγγίξουν τους λοβούς των αυτιών…
τα πρόσωπα αντανακλούν διάφορες αποχρώσεις και
ακόμα και το μαύρο γίνεται μουσικό κλειδί στην εορταστική συγχορδία των χρωμάτων!
Η θλίψη παύει όταν αποφασίσουμε να παίξουμε με τα χρώματα.
Τα χρώματα διασκεδάζουν τη θλίψη κι’ εκείνη γίνεται γλυκιά νοσταλγία , ναζιάρικο παράπονο , σύντομος αναστεναγμός…..παρελθόν!
ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο.
Γεμίζει η ψυχή μας χρώμα τόσο που
ακόμα κι’ αν ακολουθήσει συννεφιά θα’ ναι χρωματιστή …
οι άκρες των χειλιών τραβιούνται τόσο πίσω που θαρρείς πως
θ’ αγγίξουν τους λοβούς των αυτιών…
τα πρόσωπα αντανακλούν διάφορες αποχρώσεις και
ακόμα και το μαύρο γίνεται μουσικό κλειδί στην εορταστική συγχορδία των χρωμάτων!
Η θλίψη παύει όταν αποφασίσουμε να παίξουμε με τα χρώματα.
Τα χρώματα διασκεδάζουν τη θλίψη κι’ εκείνη γίνεται γλυκιά νοσταλγία , ναζιάρικο παράπονο , σύντομος αναστεναγμός…..παρελθόν!
Λίγο έμεινε ....
να ξεφορτωθούμε το σήμερα και να πάμε στο αύριο.Κι'ενώ το αύριο γίνεται σήμερα , το σήμερα γίνεται παρελθόν. Αυτή η ίδια διαδοχή στους αιώνες αναδεικνύει το εύρος του σύμπαντος που μας γεννά και μας ξεχνά.
Συγκέντρωση στα προπύλαια
Πανό,πλακάτ,σημαίες ,συνθήματα και ανάθεμα στην εξουσία,
Ποιά εξουσία ?
Δεν έχει όνομα , δεν έχει σώμα , έχει μόνο χρηματική υπεροχή και τούτο προκαλεί δυσαρέσκιες – που περιπλέκονται περισσότερο αφού αυτή κοιλοπονά τη διαχείρηση του δημοσίου χρήματος-ελλείματος.
Κι’εκείνοι οι συνταξιούχοι , οι λιμενεργάτες ,οι άνεργοι νεολαίοι οργίζονται και φέρονται ενάντια σε τι ?
Σ’ένα εχθρό απρόσωπο ?
Σ’ένα κακό διαχειριστή ?
Σ’ένα σύστημα του οποίου τις βάσεις εμείς οι ίδιου «ξεσκονίζουμε» κάθε τετραετία ?
Δεν έχουμε προκαθορίσει την ουσία του αντίπαλου δέους.
Δεν ξέρουμε κάν αν εμείς συντηρούμε ένα αντίπαλο δέος.
Ένα ποδοβολητό αλόγων τα χρόνια που πέρασαν : ομοψυχία, κοινό όραμα , ανάγκη απελευθέρωσης : «δεν τον αντέχει το ζυγό ο Έλληνας» , κι’ύστερα: «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» λέγαμε...και τι δε λέγαμε !
Κομπάζαμε για την αντρειοσύνη μας, μα σε καιρό πολιτικής αναταραχής δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, τον Βενιζέλο , τον Παναγούλη κ.α (ομοψυχία!).
Στη συγκέντρωση στα προπύλαια προσωποποιούμε το αντιπαλο δέος , το ονομάζουμε «κυβερνών κόμμα» και αιτούμαστε , απαιτούμε ,συνθηκολογούμε και ενίοτε απειλούμε με τρομοκρατικές επιθέσεις.
Εμείς εναντίων υμών , ένας εμφύλιος πόλεμος με όρους Δημοκρατίας , μία Δημο-κρατία των λίγων , ένα Συνταγματικό πολίτευμα με πατερίτσες που όσο κι’άν προσπαθούμε κάπου κάπου με αναζωγονητική αιμοκάθαρση –αναθεώρηση να του προσφέρουμε ίαση , εκείνο αργοσβήνει.
Δεν μπορούμε να παρέμβουμε στην ολιγοκρατία, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως τα ονόματα δεν είναι πια σύμβολα(Δημο-κρατία,Ευ-γενία,Αλεξ-άνδρα,Ζωή κ.α ), δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια χώρα ολόκληρη με συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας , δεν μπορούμε να απειλούμε συνεχώς με αεργία κλείνοντας τους δρόμους , δεν μπορούμε να χωρίζουμε τους πολίτες σε πανεπιστημιακούς και μη υποστηρίζοντας τους πρώτους περισσότερο ,δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε master και PhD για τα παιδιά μας τη στιγμή που όταν σπάσει το σύστημα ύδρευσης δεν βρίσκουμε εύκολα τεχνικό να το επισκευάσει .
Ας σταματήσουμε κάποτε να παριστάνουμε τους σπουδαίους και να φροντίσουμε να μονιάσουμε στο οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο διαμένουμε – αυτό θα ήταν επικερδέστερο κι’απ’αυτή τη φτωχή συγκέντρωση στα προπύλαια.
Ποιά εξουσία ?
Δεν έχει όνομα , δεν έχει σώμα , έχει μόνο χρηματική υπεροχή και τούτο προκαλεί δυσαρέσκιες – που περιπλέκονται περισσότερο αφού αυτή κοιλοπονά τη διαχείρηση του δημοσίου χρήματος-ελλείματος.
Κι’εκείνοι οι συνταξιούχοι , οι λιμενεργάτες ,οι άνεργοι νεολαίοι οργίζονται και φέρονται ενάντια σε τι ?
Σ’ένα εχθρό απρόσωπο ?
Σ’ένα κακό διαχειριστή ?
Σ’ένα σύστημα του οποίου τις βάσεις εμείς οι ίδιου «ξεσκονίζουμε» κάθε τετραετία ?
Δεν έχουμε προκαθορίσει την ουσία του αντίπαλου δέους.
Δεν ξέρουμε κάν αν εμείς συντηρούμε ένα αντίπαλο δέος.
Ένα ποδοβολητό αλόγων τα χρόνια που πέρασαν : ομοψυχία, κοινό όραμα , ανάγκη απελευθέρωσης : «δεν τον αντέχει το ζυγό ο Έλληνας» , κι’ύστερα: «ένας Παπαδόπουλος μας χρειάζεται» λέγαμε...και τι δε λέγαμε !
Κομπάζαμε για την αντρειοσύνη μας, μα σε καιρό πολιτικής αναταραχής δολοφονήσαμε τον Καποδίστρια, τον Βενιζέλο , τον Παναγούλη κ.α (ομοψυχία!).
Στη συγκέντρωση στα προπύλαια προσωποποιούμε το αντιπαλο δέος , το ονομάζουμε «κυβερνών κόμμα» και αιτούμαστε , απαιτούμε ,συνθηκολογούμε και ενίοτε απειλούμε με τρομοκρατικές επιθέσεις.
Εμείς εναντίων υμών , ένας εμφύλιος πόλεμος με όρους Δημοκρατίας , μία Δημο-κρατία των λίγων , ένα Συνταγματικό πολίτευμα με πατερίτσες που όσο κι’άν προσπαθούμε κάπου κάπου με αναζωγονητική αιμοκάθαρση –αναθεώρηση να του προσφέρουμε ίαση , εκείνο αργοσβήνει.
Δεν μπορούμε να παρέμβουμε στην ολιγοκρατία, δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως τα ονόματα δεν είναι πια σύμβολα(Δημο-κρατία,Ευ-γενία,Αλεξ-άνδρα,Ζωή κ.α ), δεν μπορούμε να αλλάξουμε μια χώρα ολόκληρη με συλλαλητήρια στο κέντρο της Αθήνας , δεν μπορούμε να απειλούμε συνεχώς με αεργία κλείνοντας τους δρόμους , δεν μπορούμε να χωρίζουμε τους πολίτες σε πανεπιστημιακούς και μη υποστηρίζοντας τους πρώτους περισσότερο ,δεν μπορούμε να ονειρευόμαστε master και PhD για τα παιδιά μας τη στιγμή που όταν σπάσει το σύστημα ύδρευσης δεν βρίσκουμε εύκολα τεχνικό να το επισκευάσει .
Ας σταματήσουμε κάποτε να παριστάνουμε τους σπουδαίους και να φροντίσουμε να μονιάσουμε στο οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο διαμένουμε – αυτό θα ήταν επικερδέστερο κι’απ’αυτή τη φτωχή συγκέντρωση στα προπύλαια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)