Παραπλεύρως ελπιδοπωλείον

Είχα μείνει στην αρχική μου εντύπωση πρωτίστως σχηματιζόμενη (και υιοθετούμενη υπό τη μορφή αδιαμφισβήτητου αξιώματος ), ότι αυτό που ζούμε καλείται : παράδεισος ή κόλαση.Οι προσπάθειες και οι ανταγωνισμοί για την απόδοση του ακριβέστερου περιεχομένου των δυο αυτών αντίπαλων χωροχρονοορισμάτων έδιναν και έπαιρναν συμπαρασύροντας στο χορό τους και έννοιες άλλες υποτάσσοντάς τες στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο : εγώ καλός - εσύ κακός , εγώ φτωχός-εσύ πνευματικά στερητικός ,εγώ όμορφος-εσύ ψυχικά άσχημος..…
Η έδρα ωστόσο της κολάσεως μεταβαλλόμενη ,άλλοτε εντοπίζεται στις φυλακές (όπου και ευρίσκονται οι περισσότεροι εκπρόσωποι της) , άλλοτε στις σθεναρές ψυχές των ανθρωποφάγων φυλών, άλλοτε στους κακόφημους δρόμους όπου γίνονται τα παζαρέματα του φτηνού κολασμένου αγοραίου έρωτα , αλλά και στο σπίτι του κακού γείτονα που δε συμμορφώνεται με τους κανόνες του κοινωνικού συμβολαίου , της δημοκρατίας (των πολλών) και της χριστιανικής αγάπης…
Το ίδιο και ο παράδεισος , ποτέ δεν είχε μόνιμη έδρα δηλωθείσα και χαρτογραφηθείσα..
Πάνω στην υπαρξιακή μας απελπισία επινοήσαμε ένα ακόμη όρισμα εν τω μέσω των επιλογών μας , τη λέξη «Ελπίδα» !
Ελπίζουμε να πάμε στον παράδεισο , όπως επίσης ελπίζουμε ο παράδεισος να εδρεύει σε οπτικά απολαυστικούς τόπους ψυχικής ανάτασης. Αν ωστόσο έχουμε την ατυχία της απέλασης εις το πυρ της κολάσεως , τότε ελπίζουμε πάλι πως η κόλαση θα είναι κάτι διαφορετικό από χώρους φρίκης σατυροπροσώπων με αιχμηρές τρίαινες και ζεματιστά λουτρά, που μόνο που τα σκέφτεσαι η σάρκα σου καίγεται….
Όμως ...
αντί να ελπίζουμε ..
ας προσπαθήσουμε επιτέλους να νικήσουμε το φόβο μιας επερχόμενης τιμωρίας και να πάψουμε να αναζητούμε τον εξαγνισμό (των πράξεων μας) σε ελπιδοπωλεία και να φροντίζουμε να τις εκτελούμε με σκεπτικισμό γιατί ο φόβος γεννάει εχθρούς , η καχυποψία τους γαλουχεί και το μίσος δεν είναι παρά όξινη τροφή της υποστάσεως μας με ουδεμία όμως χρησιμότητα.

the photo here 

H συνήθεια επαναλαμβανόμενη δημιουργεί αυτοάνοσες ασθένειες

Διαλέγονται άνθρωποι μόνοι

δυο άνθρωποι τάχα σοφοί

προβλέπουν ο κόσμος μας να’χει

τεράστια καταστροφή.

"Χαϊδεύουν" ο ένας τον άλλο

και χαίρονται που συμφωνούν

νομίζουν πως ξέρουν τα πάντα

τις λύσεις αυτοί πως κρατούν.

Μεσήλιξ τρελός φαντασμένος

το όμοιο σα βρήκε γελά

μα που να σκεφτεί ο καημένος

πως όμοια υπάρχουν πολλά.

Κι’η σκέψη η πολλή μαραζώνει

και σκέψη καλή που να βρεις

μα όταν φοβία σε ζώνει

ποτέ δε σου κάνει κανείς.

Διαλέγονται άνθρωποι μόνοι

νομίζουν πως είναι σοφοί

μα σαν η σοφία πεισμώνει

μια παύλα θα γίνουν κι’αυτοί.

the photo : here 

Ερωτικόν

Kαρδιά μου

μια στάση σου ζήτησα
μη μείνεις

αν βιάζεσαι τόσο,

αυτή η ευτυχία

η αλήτισσα

μου φώναζε

να σου τη δώσω.

Καρδιά μου

ο δρόμος μας όμοιος

μα  τρέχεις μπροστά

και δε φτάνω,

ο κόσμος

αυτός ο ανόμοιος

ομίχλη πετάει

και σε χάνω.

Τσιγάρα ποτά

και ζαλίστηκα

μιλάω

γελάω, μιλάω..

και πάλι

στον κόσμο μου κλείστηκα

στον κόσμο

που τόσο αγαπάω

καρδιά μου

αν ξανάρθεις απρόσμενα

την ίδια

θα βρείς χαρμολύπη,

η θέση όμως

μέσα μου που έχτισες

για πάντοτε

θα σου ανήκει..

the photo   here

etwas klein

Η ματαιοδοξία είναι τεχνική άνευ διδασκάλου.
Το χειρότερο δεν είναι η ακούσια ενίσχυση της παρουσίας της , όσο  η μη κατανόηση της αναγκαιότητας  συνδεδεμένης με την απουσία της.

Ματαιόδοξα επιθυμούμε και ματαιόδοξα αγνοούμε τη ματαιοδοξία μας.
Ματαιόδοξα υπερβάλλουμε εαυτών και ματαιόδοξα υποτιμούμε τη μεγάλη δύναμη αυτής της ίδιας της ασθένειας.

Μυστήριες κουβέντες

                    

Καλά που είδαμε κι’εκείνα
τα υπόλοιπα –κάποιος μας νοιάζεται –
είχε νοτιά εχθές
και κάηκαν τα χόρτα.

Ήταν η θάλασσα
που νόμιζε πως σώθηκε
φενάκη όμως,
τώρα που πνίγεται στα ίδια τα νερά της
κάθε ελπίδα της για λευτεριά προδόθηκε.

Κι’όλα τα ζώα του βυθού και του αφρού
μαύρη του θρήνου υψώσανε σημαία
μια για το φόβο του χαμού
μια για τα δάκρυα που φεύγουνε λαθραία
μπλεγμένα με ιώδιο (137),με πλουτώνιο(299),
με στρόντιο(90) ,
τ’άλλα της ζωής τα πληρωτέα .

Είμαστε είπανε της φύσεως δολοφόνοι,
είχαμε ανέκαθεν το πρόβλημα στα ορίσματα
άλλο σκεπτόμαστε , άλλο λέμε , άλλο κάνουμε..
δεν είναι όμως τούτο το αμάρτημα ..

Τι να σκεφτεί κανείς γι’αυτά τα ζευγαρώματα
που ούτε ψυχή λογιάζουν ούτε αισθήματα..
δεν είναι όμως τούτο το αμάρτημα…

Κι’όσο μοσχοβολάει η ζωή
εμείς ξεχνούμε πως είναι να’χεις
μόνο μια πνοή και να τη δίνεις χάρισμα
στο διπλανό σου που υποφέρει..
δεν είναι όμως μόνο τούτο το αμάρτημα..


Μπερδεύουμε τη νιότη με το γήρας
καθώς δε μάθαμε ποτέ μας να γερνάμε άξια…
δεν είναι μόνο τούτο το αμάρτημα…

Είναι που πάψαμε να δίνουμε ευχές και ευλογίες-
κι’άς είναι τούτο περιττό- και οι νέοι μας φοβούνται..
αυτός ο φόβος …

γλυκό κορίτσι ,
δεν αξίζει να πικραίνεσαι
έχει υπόλοιπο η ζωή και μας χρωστάει ,
άλλοτε ο θάνατος θα έρθει όταν θα φεύγουμε
να μη σε νοιάζει πριν να έρθει για πού πάει..


γλυκό αγόρι
συ που ανδρώθηκες νωρίτερα
είσαι σπουδαίος σαν τη γη και το φεγγάρι
και η ζωή αυτή που όλοι σου λένε δύσκολη,
δεν είναι δύσκολη για ένα παλληκάρι !


the photo   :   here

Τις περισσότερες φορές ο ήχος είναι εκκωφαντικός

                                                      the photo edit  by theo

Δεν τον μετράμε όμως πάντοτε σε decibel

Είναι ο ήχος της συνειδήσεως που γίνεται ανέλπιστα ενοχλητικός

μα και συμβιβαστικά συμπορευτικός

και τούτον μαθαίνουμε να τον ακούμε  και άλλοτε όχι.

Όταν τον ακούμε δεν σημαίνει πως μπορούμε πάντα και να τον κατευνάσουμε   χορταίνοντας τη λυσσαλέα οργή του,  μπορούμε όμως να γράψουμε στον τοίχο του αυτό που μας απενοχοποιεί : Δεν είμαι μόνο τα λάθη μου !

              Μπορώ να είμαι και η ασπίδα των σπουδαίων  που’χω κάνει !

Ο ήχος της συνείδησης  μας παιδεύει , δε μας σωφρονίζει αφού συνήθως ακολουθεί τις πράξεις μας , είναι μεταγενέστερος αυτών.

Υπάρχουν  ωστόσο και οι περιπτώσεις όπου τον καλεί η πρόθεση  : η βοή της συνειδήσεως  καλεσμένη  της προθέσεως ! τότε το μόνο που κάνει είναι να πάει κόντρα στον αυθορμητισμό μας και ως άλλος Χριστός να παλέψει ενάντια σε μια επικείμενη «ανίερη» πράξη .Έτσι δίχως να το έχουμε καλά καλά καταλάβει η συνείδηση , αυτός ο αυτοπροσκαλούμενος επισκέπτης γίνεται συνώνυμο των «αρχών» αυτού του κόσμου και φυσικά επιβλητικός δικτάτωρ στον μικρόκοσμο μας…….

Ασυνείδητος όποιος δεν υπηρετεί την πατρίδα , τη θρησκεία και την οικογένεια του ή που επιλέγει να υπηρετεί μόνο ένα από αυτά !

Η συνείδηση γίνεται σανίδα σωτηρίας των ατόλμων και των συντηρητικών , των ηγετών και των  ανήμπορων , γίνεται μέσον υποχειρίας , άσσος στο μανίκι των ισχυρών ,ώστε να μη χρειαστεί ποτέ να έρθουν αντιμέτωποι με τον λαό τους τον οποίο φρόντισαν να τον κοιμίσουν με θρησκευτικοεθνικοπατριωτικά νανουρίσματα.

 Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις όπου η συνείδηση ημερεύει,γίνεται σύμμαχος μας και σαν φίλος καρδιακός συναινεί με τις επιλογές μας και επιβραβεύει τις αποφάσεις μας.

 Μπορεί τελικά η απόφαση για τον ουσιαστικό ρόλο της συνειδήσεως να είναι μόνο δική μας,να γινόμαστε εμείς οι ίδιοι υπέρμαχοι ενίοτε και άλλοτε πολέμιοι των αποφάσεων μας  γιατί τελικά δεν είμαστε ποτέ εντελώς σίγουροι για τις επιλογές μας και εδώ βρίσκει πρόσφορο έδαφος και δρα η φωνή της αμφιβολίας μας , αδερφή της συνειδήσεως.

Πάντα θα έχουμε την επιλογή να αποφασίσουμε το αν  θα ακούμε ή όχι τη συνείδηση μας , καθώς και αν θα της επιτρέπουμε να επεμβαίνει λιγότερο ή περισσότερο δημοκρατικά στις αποφάσεις μας.

Όλες οι πιθανότητες ενισχύουν «το μέτρο» , «το άριστον» των αρχαίων Ελλήνων.

Αποθέτω φόρο τιμής στις προσωπικές υπερβάσεις

Υπερασπίζομαι το ακαταλόγιστο των προσωπικών επιλογών όταν αυτές δεν ταράζουν την αισθητική και την ηρεμία των υπολοίπων ανθρώπων .

Συναισθηματικά απορρίπτω τον όρο συνείδηση- χρηστικά η λέξη αλτρουισμός απαντά σε περισσότερα ερωτήματα κατά την ταπεινή μου γνώμη -επιστημονικά δεν έχω το δικαίωμα.

Ο κάθε ήχος που δεν μετράται σε decibel προσλαμβάνεται από διαφορετικά αισθητήρια όργανα  και όσο να πεις  καθίσταται αξιοερεύνητος.

Spanish train