Κοίτα με τρέχω

Κοίτα με τρέχω,
στους δρόμους που άλλοτε περπάταγα,
εκεί που νόμιζα πως δε θα έφτανα ποτέ σ'αυτό το λίγο χρόνο
που μου δόθηκε...
κοίτα με τρέχω,
και βλέπω τα πόδια μου ένα με την ψυχή μου,
και νιώθω τα χέρια μου να ξεκολάνε απ'το κορμί μου,
να προσπαθούν ν'αγγίξουν την άλλη άκρη -αόριστη , απροσπέλαστη,απεριόριστη...
έτσι αόρίστως και απεριορίστως αγωνίζομαι και θα τα καταφέρω !
κοίτα με τρέχω,
περνώ τα σύννεφα - σύνορο ασφαλείας του δρόμου που χαράξανε να περπατώ ασφαλώς ,
περνώ τις γέφυρες απο τις οποίες μου απαγορεύσανε να περνώ (μου είπαν μη βιάζεσαι , θα φτάσεις περπατώντας ΑΝ χρειαστεί...)
κοίτα με τρέχω,
αν δε με βλέπεις είναι επειδή γίνομαι αόρατη, συναγωνίζομαι αυτή την ίδια τη σκιά μου..την προσπερνώ...
αρχίζω και αισθάνομαι σπουδαία ,
κι'αυτή η ασυγκράτητη ορμή μου , φυγόπονη, ακούραστη , ατέρμονη
με βοηθά να μη μπορώ να ξεχωρίσω : που η ζωή και που το θαύμα !