Σκέψη 1

 Αστάθμητοι παράγοντες στρατολογούν κάθε είδους εσωστρέφειας , 

Αυτή που άγεται και φέρεται από συναισθήματα και αυτή που εξορμείται από ένστικτα 

Επιλέγοντας την πρώτη βαδίζουμε αβέβαια και με ασαφή κριτήρια ,

Η δεύτερη έλλογη , συμμορφωμένη σε εσωτερικούς κανόνες , ιδέες , αντιλήψεις , οδηγεί με σαφήνεια το εσωτερικό μας πρόσταγμα .

Η πρώτη ψευδής , χωρίς θεμέλια με μόνο εχέγγυο ενορμήσεις του θυμικού .

Η δεύτερη με ταϊσμένα ορμέμφυτα και ανικανοποίητες θεϊκές προσδοκίες , είναι βάσιμη , στέρεα και ισχυρή …αυτή , είναι που μας οδηγεί σε θαύματα !

Μετρώ

 Ευπρέπεια, η μισή αλήθεια, 

άγνοια της αλήθειας η άλλη μισή 

Οπισθόφυλλο..

«...όταν τραβάς τα δίχτυα, με προσοχή, η άβυσσος εκεί μέσα στης θάλασσας τα σωθικά... άμα κείνη ζαβώνει εκεί που λες έχει μπουνάτσα βουρλίζεται αυτή κι η βάρκα σου, κι όσο να πεις: το καραντί θα μας μπατάρει, σταυροκοπιέσαι και με τόλμη ορθοπλωρίζεις...» Άμα ορίζεις αρχηγό τον τιμάς, να μην του χαλάς τη φόρα γιατί το έργο του είναι δύσκολο, η φούρια του δεν είναι χάρισμα επίκτητο αλλά έμφυτο καθ’ όλα σεβαστό, οι πειρασμοί πολλοί και τα διλήμματα, τα περιθώρια του λάθους ανυπολόγιστα, μα κείνη η φούρια δεν λογαριάζει εμπόδιο κανένα, και άμα όλοι δεν συνδράμουμε, θα χαθεί ο ορθός προσανατολισμός και θα μετουσιωθεί το πάλεμα σε ατομική ενόρμηση, ανεξέλεγκτη ανάγκη επιβολής, ανυπόφορη απειλή υπέρ του αντιθέτου των αρχικών προθέσεων με πρόσχημα την έλλειψη απολύτου εμπιστοσύνης.

Άμα ορίζεις αρχηγό να σέβεσαι την τόλμη του, να αξιώνεις αρετή, να πολεμάς μαζί του όταν χρειάζεται, να προσδοκάς, να ορέγεσαι, να θέλεις περισσότερα, μα μην του βάζεις όρια και φραγμούς, ασ’ τον ελεύθερο και δείξε εμπιστοσύνη, έτσι, μονάχα έτσι θα μπορέσει να αναμετρηθεί με τους θεούς, τους δαίμονες, με της ζωής τον θάνατο, με το περίσσιο φως και το σκοτάδι.

Τόλμη και αρετή μαζί, ψυχή και πνεύμα,

να πολεμάς τα δύσκολα,

να βλέπεις φως μες στο σκοτάδι,

να προσδοκάς τ’ αντίθετα απ’ αυτά που βλέπει ο φοβισμένος νου σου,

να ζεις σαν να μην έχει τελειωμό αυτή η ζήση και να παλεύεις τις αδυναμίες σου γιατί είναι μέσα σου ο εχθρός και όχι μακριά σου.

Πάνω από τις ενστάσεις παύουν οι φωνές και αρχίζουν τα σύννεφα,
απρόσκλητη ηρεμία ,
ασχεδίαστη ευφροσύνη..
πόσο ακόμα Θεέ θα σκύβω το κεφάλι μου και αντί να θαυμάζω την ηρεμία
του ουρανού , να καταφρονώ τις ενστάσεις ?